Niek's Accuvietje
COLUMNHet regent als ik met mijn acht jaar oude Opel de hobbelige parkeerruimte in het midden van de Laan van Meerdervoort oprijd. Vanuit de mistroostig neerdalende regen komt een schim op me af rennen. Hij tikt tegen mijn rechter portierraampje terwijl hij op gelijke snelheid met mij meeloopt. Aan de vragende blik in z'n ogen en het bewegen van zijn mond kan ik duidelijk zien dat hij problemen heeft. Ik stop en draai moeizaam het zelden voor dat doel gebruikte raampje open.
'M'n accu is leeg, kan ik even wat stroom van je krijgen? Hij loopt zo!' Ik wil nog antwoorden als ik, nog steeds leunend op de stoel naast mij, merk dat hij al naar zijn auto loopt en de motorkap opent. Ik kan niets anders doen dan de wagen op dezelfde hoogte zetten en mij in de natte atmosfeer begeven.De motorkap klikt open en voordat ik de steun onder de kap heb geplaatst zijn er al twee vreemde klemmen met draad aan mijn niets vermoedende accu bevestigd. Net als ik wil zeggen: 'Let je goed op plus en min?', spat er een groots vuurwerk los, waar de organisatoren van Scheveningen Vuurwerk jaloers op zouden zijn.
‘Ik geloof dat ik iets verkeerd heb gedaan’, zegt de mij steeds onprettiger wordende figuur laconiek. ‘Oh ik ziet het al. Effe de polen omdraaien. Hij loopt zo!’Daar moet ik hem gelijk in geven. Hij loopt zo. Als een deelnemer van de F-1 geeft hij gas. Keer op keer. ‘Bedankt hé?’ En voordat ik de bescherming van mijn geduldig pruttelende donor voor nog meer onverwachte patiënten heb gesloten, is de vogel gevlogen. Natter dan gepland, stap ik weer in en zet hem weg.
De volgende morgen start hij meteen. Doch als ik wegrijd blijft er een lampje branden. Het rode. Heeft dat niet iets met de olie te maken? De pompbediende beaamt dit! Er kan wel een litertje bij. Gelukkig. Als ik weer rijd en het lampje nog zie branden hoop ik nog dat de olie op z'n plaats moet zien te komen. Tot aan mijn werk blijft het echter branden.
's Avonds start hij wat moeilijker en het lampje blijft branden. De volgende ochtend maakt de startmotor nog één slag en mijn verlichting lijkt wel kaarslicht. De accu is leeg.
Nadat ik door een, zelf nog niet eerder meegemaakte hard achteruitrijdende Skoda, tussen geparkeerde auto's door, ben aangetrokken, gooi ik het sleuteltje in de bus bij mijn garagehouder. Via de telefoon krijg ik het advies, nooit met een oude auto iemand stroom te geven. ‘Laten ze zelf maar zorgen dat hun auto in orde is.’ Voor de schappelijke prijs van € 120 kan ik een ruilaccu en gereviseerde dynamo in de auto laten zetten.
De stroomloze figuur heb ik niet meer gezien!
Niek
|start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind|
Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ...
Hagaz!ne: altijd wat nieuws!
