|home|nu|de wijk in|top5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne column Gameboy Advance 'Pap, kan jij het even van me overnemen? Deze man wil m'n Gameboy Advance kopen, maar weet niet precies hoe hij naar ons huis moet rijden. Hij staat bij de Haringkoning'. 'De Haringkoning bij het Rijswijkseplein?', vraag ik. 'Dat weet ik niet hoor; neem jij hem even?' 'Staat u bij het Rijswijkseplein bij de Haringkoning?' 'Dat weet ik niet hoor, maar waar de meiskes zitten', hoor ik zeggen met een zuidelijk accent. De hoeren bedoelt hij natuurlijk en ik antwoord: 'Ja dat is het Rijswijkseplein. Als u dan de 'meisjes' aan uw rechterhand houdt, dan rijdt u langs het water richting het centrum'. En ik ga zo nog even door, maar hij zegt dat ik veel te vlug ga, omdat hij wat ik opnoem nog niet ziet. Dat wordt dus 'binnenpraten' als ik hem via zijn mobieltje tot voor onze deur moet begeleiden. Ondertussen maak ik nog een compliment over het vervoermiddel waarin hij rijdt, want ik hoor echt helemaal geen autogeluiden. Op een gegeven moment zegt hij: 'Ik neem straks na de stoplichten wel weer contact met je op' en weg is de aspirant koper van de Gameboy. Robin reageert meteen met: 'Is hij weg?', bang dat de koop niet doorgaat. 'Joh, die vent komt rechtstreeks van de hoeren en hij heeft nog wat geld over', zeg ik met enige sensatie in mijn stem. 'Hij neemt zo weer contact op ...'. Nog geen twee minuten later gaat de telefoon weer. 'Ik ben nu bij die bocht naar rechts en nu?'. 'Dan ziet u links een voornaam gebouw met een galerei dat is de Raad van State ...'. Ik voel me net een gids in een VVV-bus die zijn publiek door de 'lichtstad' Den Haag begeleidt. En dat klopt wel een beetje als je het vertrekpunt Roze Buurt in acht neemt, in het Engels 'Red Lights District' geheten. De tour raakt ten einde als ik zeg: 'En dan ziet u nu rechts mijn zoon aan de deur staan'.  Ik sta net mijn muisarm weer in het gareel te masseren of er komt een man de huiskamer binnen die even breed is als lang met enorme spierbundels onder zijn T-shirt. Achter hem aan komt een bleek meisje van een jaar of achttien dat nooit zijn dochter kan zijn. Meteen flitst het door me heen dat het een pooier is met zijn hoertje dat voor hem heeft liggen pezen met een Gameboy Advance in het vooruitzicht. In het Zuiden waar ze beslist vandaan komen, weet de buurt niets van deze bron van inkomsten en het is maar een uurtje rijden, zeker in die geruisloze bak van hem. 'En, vind je hem mooi?', vraagt hij aan zijn bron van inkomsten en neemt hem meteen weer van haar over. 'Laat mij eens kijken. Zit er geen licht in? Krijg nou wat; daar moet toch licht in zitten? Ik weet zeker dat er licht in moet zitten.' 'Echt niet hoor', beweert Robin. 'Ik heb wel gehoord dat je er 'back light' in kunt laten bouwen'. 'Nou ik geloof er niks van. Effe bellen.' En weer doet het mobieltje zijn werk. Het meisje blijft, zo mogelijk nog droeviger en bleek voor zich uitkijken. Er kan geen lachje vanaf. Wie weet wat ze allemaal 'achter de rug' heeft deze avond ... 'Weet je het echt zeker?', vraagt hij nogmaals aan 'de kenner' aan de telefoon. Volkomen onthutst klapt hij zijn toestelletje dicht en zegt: 'Nou dan gaat de koop mooi niet door. Ik snap niet wat daar nu beter aan is dan dat dingetje wat jij in je tas hebt zitten'. '128 bits', probeert Robin nog, maar de spierbundel is onvermurwbaar. 'Nee, het spijt me, maar daar zie ik niks in.' De mening van het bleke meisje doet er niets toe blijkbaar. Zij moet tenslotte leuk vinden wat hij leuk vindt ... Niek |home|nu|de wijk in|top5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne kritisch Haags, kunst, uitgaan en opvallend internet nieuws Bijblijven?