|home|nu|de wijk in|de stad uit|top5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne Auto Een oude auto met nukken is veel leuker dan een nieuwe zonder. Ik ben daarvan overtuigd. Mijn gezin niet. Als zij weer eens klagen over ons huidige vervoermiddel tracht ik hen te overtuigen.  In het dagelijks leven komt al zo weinig emotie voor. Onze auto van Franse makelij brengt dat weer behoorlijk op peil. Immers wat is er nu aan, om de voordeur uit in een auto te kunnen stappen en daarin direct te kunnen wegrijden? Bij ons gaat dat heel anders. Ik zou haast willen spreken van een ceremonie protocollaire.  Eigenlijk is iedereen er al aan gewend. Als we met z'n vieren weggaan, stappen we in en gaan zitten. Dan moet iedereen even stil zijn. Dan kan ik, als ik de contactsleutel omdraai, het gas horen ontsnappen en het gasklepje horen reageren ten teken dat de carburateur gevuld is. Pas dan kan ik starten. Er is dus altijd spanning als we gaan rijden. Bij mij, of ik het gas zal horen sissen met al dat verkeer om mij heen, bij mijn vrouw of de wagen wel zal starten en bij de kinderen wanneer ze nu eindelijk dat belangrijke gesprek kunnen voortzetten. Start de auto eenmaal dan is er algehele vreugde en gaan we blijgezind op weg. Mijn vrouw blijft echter gespannen tot wij weer thuis zijn.  Ooit haalde ik mijn moeder op een mooie zondagochtend op bij haar bejaardenwoning. We zouden naar mijn schoonmoeder gaan op de koffie. Toen wij slechts enkele honderden meters van haar woning verwijderd waren, sloeg de auto af, om nooit meer aan te slaan. Geen enkele reactie kon ik aan het instrumentenpaneel ontlokken. Sinds die dag durft zij er absoluut niet meer in te rijden. En dat is nu net de reden dat we op zoek zijn naar een vervangend vervoermiddel; dus voor haar! Niemand van de gezinsleden kan mij overtuigen dat we een auto nodig hebben. Ik houd niet van autorijden in Europa. Het is me allemaal te benauwd. Zeker sinds ik in een ruime Amerikaan door de VS heb gereden. Alleen als het regent, gebruik ik hem. Of als we naar de stad gaan met z'n vieren. Dat is goedkoper dan vier maal strippen openbaar vervoer. Niet voor mij dus, maar voor haar!  Bij een dealer in tweedehands auto's is ze meteen verrast als niet ìk maar zij het woord moet voeren. Ik hoef immers geen auto? Zij doet de keuze en ik moet erin kunnen rijden?!? Hij moet klein zijn, voor in de stad, hij moet goedkoop zijn en we moeten ermee op vakantie kunnen. Hier komen we meteen op een discussiepunt: klein en er toch mee op vakantie?!? Een gezin van vier personen met bagage?!? Zoiets heeft de goedwillende dealer dan ook niet in voorraad, maar er komt van de week wel wat binnen ...  Op de terugweg doen we alle autodealers aan die we tegenkomen. Zo ook die van de Austin Metro. De garagehouder in de straat achter ons ziet het helemaal zitten. Ook de voetballende kinderen die in de klas van mijn zoontje blijken te zitten. Het onderhandelen over de prijs doet m’n vrouw zichtbaar pijn met die gewillige oortjes in de buurt ... De garagehouder is duidelijk een man van de praktijk. Een proefrit zal ons wel om krijgen, moet hij denken. Snel haalt hij de contactsleutels op uit zijn kantoortje waar enkele monteurs net thee zitten te drinken en binnen no time rijden we over de drukke Laan van Meerdervoort met een snelheid die normaal slechts met politiebegeleiding gehaald wordt. Om ons te imponeren trapt hij hem flink op z'n staart en wijst ons ondertussen op de speciale hydraulische vering. Mijn zoontje kan zijn verachting nauwelijks onderdrukken. Dit is niets vergeleken bij de Citroën BX en daar heeft hij al zijn bedenkingen over. M’n vrouw is verrukt. Ik mag ook een stukje rijden als ik wil.  Met mijn maat zesenveertig van schoen kan ik nauwelijks de pedalen afzonderlijk bedienen. Ongewild druk ik met het rempedaal het gaspedaal in. De garagehouder houdt voor alle zekerheid de handrem vast. Een vorige proefrit heeft hem ook al een wagen gekost. Toen trapte de betreffende dame op het gaspedaal terwijl ze eigenlijk moest remmen. Met volle snelheid hapte toen de motorkap het volledige koppelstuk van tramlijn drie op die juist bij een halte gestopt was. Ik rem op tijd hetgeen hem duidelijk geruststelt, getuige zijn woorden: 'U rijdt wel vaker, zo te zien'. Niet wetende dat deze auto eigenlijk voor mijn vrouw bestemd is, komt het op de financiën aan. Ik heb al besloten maar kan zoveel enthousiasme niet drastisch teniet doen met een simpel ‘nee’. M’n vrouw heeft ook een besluit genomen: dit wordt hem! Ik bedenk opeens dat wij ook onze auto nog kwijt moeten en vraag hem wat hij ervoor denkt te kunnen geven. Daar moet hij contact voor opnemen met een collega. Franse auto's kan hij zelf niet inruilen als dealer van Engelse auto's. Hier ligt voor mij voorlopig een prettige afsluiting van de onderhandeling. Ik meen me namelijk te herinneren dat de prijs die dealers van Engelse auto’s voor een Franse auto geven bijzonder laag is. Dat ik niet teruggebeld word, geeft al aan dat mijn vermoeden juist is.  ‘Zal ik eens bellen?’, vraag ik, ten teken dat ik echt wel wil. En inderdaad de prijs die we voor de BX terug kunnen krijgen is gelukkig zo laag dat we van de koop afzien. Helaas … Niek |home|nu|de wijk in|de stad uit|top5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne