Niek's COLUMN Hoen 'Pap, er zit een waterhoentje heel gevaarlijk langs de weg. Hij kan elk moment overreden worden. Ik vind het zo zielig maar ik moet naar mijn werk toe, kan jij niet even gaan kijken?' Het is zondagochtend half elf; voor velen een heilig moment In bed waar niet veel tussen mag komen. Maar een dier in nood ...  'Ga eerst maar even kijken' zegt Lida die nu alleen nog maar aan waterhoentjes in nood kan denken. Een handdoek mee om hem in te rollen, krijg ik nog als tip mee. En zo rijd ik ongeschoren en ongewassen in de auto er naartoe, want het regent en ik denk nog aan de moeizame redding op de fiets een paar maanden terug, van stadduif Gerrit. De plek des onheils is vóór de opgang naar het Prins Bernhardviaduct, het viaduct dat regelmatig wordt ingekort en soms verlengd. En ik zie warempel een waterhoentje staan aan de buitenkant van de abri op het smalle stukje stoeprand dat nog overblijft naar de rijbaan. Er racen auto's vlak langs, maar dat schijnt de waterhoen niet van zijn stuk te kunnen brengen. Vreemd, want wat beweegt haar ertoe om op zo'n gevaarlijke plek stoïcijns voor zich uit te gaan staan kijken? Hij staat daar onbewogen totdat zij mij ziet aan komen lopen. Ik weet niet waardoor, maar ik denk dat het een vrouwtje is. Sommige beesten hebben die uitstraling en misschien komt het wel door haar eigenwijze gedrag. Maar zodra zij mij gewapend met handdoek op zich af ziet komen, wil zij door het glas achter haar weglopen. Het komt mij goed uit dat deze vreemde vogel in nood op dit moment glas niet als een obstakel ziet. Zo kan ik haar om de glaswand heen het bushokje indrijven. Want opnieuw denkt zij makkelijk door het glas heen weg te kunnen komen. En door mij met mijn armen zo breed mogelijk te maken kan ik haar een hoek in drijven en haar pakken. Maar wie pakt wie?  Zodra ik haar beet heb begint zij onverstoorbaar met haar scherpe snavel op mijn handen in te hakken. Zij mankeert duidelijk niets en ik straks wel. Wat een grote poten heeft dat beest zeg en wat een scherpe nagels zitten aan die enorme zwemvliezen. Dit is geen hoentje: zeg maar gerust een hoen! Het is een gevecht om haar in de handdoek te rollen die mij van haar onophoudelijk gepik en gekrabbel moet beschermen. Dat lukt maar gedeeltelijk. Ik rol haar strak op – geleerd van de vogelopvang - en ‘prop’ haar tussen de voorstoelen in terwijl zij maar op mij in blijft beuken met haar scherpe snavel. Hoe ik ook tegen haar klets dat ik haar aan het redden ben; zij raakt er niet van overtuigd. Door het gehobbel raakt bovendien de binding rond het vogellijf los en zij dreigt zich zelfs te gaan bevrijden. Dat kan ik natuurlijk niet hebben als ik rij en ik stop zo’n beetje onder het ministerie van Justitie om Hoen opnieuw in te pakken. Eigenlijk is de handdoek er te klein voor maar het hoeft nog maar even te duren. Dus ik stop haar weer terug en rijd verder richting Paleistuin. Dat lijkt mij nu een mooie plek voor deze eigenwijze waterhoen: beschut, een grote vijver, vogelvriendjes etc.  En zo ziet de bewaking van de Paleistuin zondagochtend op haar beeldschermen een man met een pakje onder zijn arm richting Koninklijke Stallen lopen. Maar de man praat tegen het pakje, dus het zal wel niet gevaarlijk zijn, loop ik mij zo te bedenken. Bij de oever van de vijver laat ik de waterhoen los. Zij zet het op een lopen, zoals alleen watervogels dat kunnen; met grote stappen over het water om dan toch even om te kijken als zij het water in zakt. Bijna beledigende blikken worden mij toegeworpen, van ‘hoe durf je mij beet te pakken’. En ik kijk met dezelfde beledigde blik terug, van ‘Ik red jou nog eens een keer!’  Maar er is maar een ding dat mij nu nog echt interesseert: zal Lida nog in bed liggen? Niek Eerder verschenen columns Écht niet te filmen!  in druk verschenen en te koop  in de betere boekhandel Zie ook www.de4vandenhaag.nl |start|nu|wijk|kunst|idee|specials|columns|vind| Kritisch Haags, kunst, gadgets, roddels, achterklap ... Hagaz!ne: altijd wat nieuws! keep in touch