|home|nu|de wijk in|de stad uit|top5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne Huisarts 'Als ik ook vind dat er nu gekeken moet worden dan bel ik zelf'. Zie hier in kort bestek waar het vandaag de dag in de patient-huisarts-relatie om draait. Niet de patient bepaalt vandaag of hij ziek is maar de huisarts. En als de huisarts vindt dat de patient niet ziek is, dan is hij ook niet ziek. Dan brengt mij op de vraag: is de huisarts er voor de patient, of  is de patient er voor de huisarts? Het laatste blijkt meer met de praktijk overeen te komen. Immers een doorsnee huisartsenpraktijk telt zo'n tweeduizend relaties, want zo noemen we patienten tegenwoordig. En heeft de praktijk het genoemde aantal bereikt dan is de praktijk vol en kan de patient dood vallen, want van een relatie is hier natuurlijk geen sprake. Begrijp goed; de huisarts kan er niemand meer bij hebben; hij zit vol. En of je nu ziek bent of niet de huisarts bepaalt of je een relatie wordt of niet. Dus ook hier weer is de patient er voor de huisarts. Eens te meer een reden om zover mogelijk van de medische wereld verwijderd te blijven. Maar soms slaat het noodlot toe.  Zo heeft mijn zoon Robin al meer dan een jaar last van zijn hoofd. Onderzoeken met de meest moderne apparatuur wijzen uit dat er niets mis is met zijn hoofd. Op een nacht werd hij wakker met pijn in zijn hoofd terwijl hij een dood gevoel had aan een kant van zijn lichaam. Zowel zijn gezicht links, als zijn linker arm en been. Hij schrok zich een hoedje (want hij dacht dat hij een beroerte had gehad). De neuroloog kon echter niets vinden op de CRI-scan, de EEG en alle mogelijke andere systemen. Dan zal het wel psychisch zijn, bedacht onze neuroloog en schakelde de neuro-psycholoog in. Die onderwierp hem - terwijl hij al zo'n pijn in z'n hoofd had - aan een kleine vierhonderd vragen. Wat daar uit kwam was zo schokkend, dat mijn vrouw en ik op het ziekenhuis werden ontboden terwijl mijn zoon er niet bij mocht zijn. Daar kregen we het relaas van het onderzoek, of wel het beeld van mijn tot dan toe altijd vrolijke zoon, het zonnetje in huis, zoals zijn moeder hem altijd noemde. Hij zou last van achtervolgingswaanzin hebben, aanleg hebben voor schrizofrenie, hij was bang dat zijn gedachten gestolen werden ... 'Ho, ho, ho. Heeft hij dat zo onder woorden gebracht, of waren het soms multiple choice vragen?' Het laatste was dus het geval, maar dat maakt niet uit. Hij moest snel naar een psychiater anders liep het slecht met hem af! Een kwestie van tijd! Wisten ze zeker dat dit onze zoon betrof? Ja, hoor, geen twijfel mogelijk. Maar hij had toch pijn in zijn hoofd en kende tot dan geen enkel probleem. Was net geslaagd voor zijn Havo, had verkering en het ging hem echt voor de wind. Alleen die Pfeiffer hè? Ook wel 'kissing desease' geheten die hij waarschijnlijk van zijn vriendin had opgelopen. Zou het daar niet van kunnen komen? Nee, was het pertinente antwoord.  Ondanks de tientallen internet sites die het tegendeel bewezen, bleef de medische wetenschap halstarrig volhouden: mijn zoon was rijp voor de psychiater! Iedereen die ik het vertelde, vond dat ik dat nooit moest doen. Want dat circuit zou je nooit meer uit kunnen komen. Na gemodder met alternatieve geneeswijzen zijn we nu een jaar verder en hebben we onze huisarts bereid gevonden een 'second opinion' te laten doen door een ander ziekenhuis. Die afspraak staat wel meteen twee-en-een-halve maand later geboekt. Na een maand bellen we het ziekenhuis op om te vragen of hij niet naar voren geschoven kan worden omdat hij zo'n last heeft van zijn hoofd. Daar krijgen we te horen dat dit nooit door de patient zelf gevraagd kan worden, maar als de huisarts belt, krijgt hij voorrang. De huisarts weigert echter te bellen. Het gaat niet om de tijd die hiermee gemoeid is want de discussie duurt langer dan dat hij even gebeld zou hebben. Nee de huisarts antwoordt na de telefonische discussie zelfs in een brief gericht aan mij: 'Als ik ook vind dat er nu gekeken moet worden dan bel ik zelf'.  Waar gaat het met de gezondheidszorg naartoe? De internist die bijna juichend verklaart dat Robin niets mankeert en dat hij een feestje moet gaan bouwen, terwijl de klacht onverminderd voortduurt? De internist verklaart hem voor genezen. Terwijl de neuroloog en de neuro-psycholoog in Robin een zware patient zien. En de huisarts zelf wel bepaalt of hij het 'second opinion'-onderzoek naar voren haalt? Waar zijn we in dit land mee bezig?   Niek |home|nu|de wijk in|de stad uit|top5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne kritisch Haags, kunst, uitgaan en opvallend internet nieuws gratis abonnement