Hagaz!ne Lezing
columnHet begint slecht vanavond. Ik bevind mij in de recreatiezaal van een verzorgingstehuis voor een lezing over de toekomst van de regio Haaglanden. Normaal spelen ouderen hier bingo of houden er 'soos'.
Er komen prominente bezoekers. Zoals enkele Haagse gemeenteraadsleden, de burgemeester van Leidschendam en de bedenker van het Plan Waterman. We verwachten zo'n vijftig genodigden, waarvan er al enkelen rondlopen. Afgesproken is dat vrijwilligers de apparatuur opzetten. Er staan maar dertig stoelen. Toch drinkt de organisatie van deze avond op dat moment rustig een kopje koffie in een zitje beneden bij de garderobe.
De vrijwilliger blijkt een niet te slimme inwoner van het tehuis te zijn. 'Alles staat al klaar', zegt hij onderdanig en weinig gemotiveerd als ik voor alle zekerheid de spullen nog even naloop. Alles staat ook inderdaad klaar, maar niet voor een lezing die al over tien minuten zal beginnen. Een lichte paniek maakt zich van mij meester.
Het forum bestaat uit vier personen en een voorzitter allen experts op hun gebied. De directeur van een makelaardij, een projectleider ruimtelijke ordening, een bankdirecteur en een professor ingenieur in de infrastructuur. Er staan maar twee tafels opgesteld met drie stoelen voor deze vijf personen. Een van hen blijkt ook dia's bij zich te hebben. Het zijn er veertig en ze liggen nog onwetend van hun belangrijke taak in een doosje in de tas van de spreker. Deze moeten dus nog hals over kop maar uiterst secuur in de juiste positie in een carrousel worden gestoken.
De tafel die ik voor het forum mis, blijkt onder het dia-apparaat in de zaal te staan. De hoogte ervan is gelijk aan die van de andere twee. Hierdoor komt het beeld voor een groot deel onder de tafels van het forum terecht en niet op het projectiedoek op het toneel. De afstandbediening reikt net niet tot de spreker. Het geluid wordt versterkt door twee karaoke machines met één microfoon waarvan de plug kraakt. Eén microfoon dus voor vier sprekers, een voorzitter en voor mogelijke insprekers in de zaal. Die microfoon kan ik volgens mijn vrijwilliger 'eenvoudig' mee naar achteren nemen en daar in de tweede opgestelde karaoke machine inpluggen als iemand wenst in te spreken (!). Er is geen katheder; wel een muziekstandaard die hiervoor door kan gaan. Deze kan redelijk op de lengte van de sprekers worden ingesteld. Dat is noodzakelijk omdat één van hen moeilijk ziet en hij hiervoor speciaal zijn tekst in een grote letter heeft uitgedraaid. Voor de leesbaarheid moet de tekst bovendien zich precies veertig centimeter van zijn ogen bevinden. Een precisiewerkje dus.
De voorzitter vraagt de aandacht en vindt het hoog tijd om te beginnen. De projector is op hoogte gebracht met de boekjes die de genodigden na afloop kunnen kopen. Ik mag ernaast plaatsnemen om het apparaat te bedienen. De spreker zal mij met korte knikjes laten weten wanneer ik een nieuwe dia kan vertonen. Nadat enkele gasten en bestuursleden de schakelaars van de verlichting in een andere ruimte hebben gevonden, kan eindelijk het licht uit en de projector aan.
Vanaf dat moment zie en hoor ik de spreker in het geheel niet meer. Het gemis van een microfoon en de luidruchtige koeling van de projector zijn hier debet aan. Hiermee komt onze afspraak van de knikjes op wel zeer losse schroeven te staan. De meeste lichtbeelden blijk ik echter met enige oefening en correcties toch redelijk synchroon met het verhaal tevoorschijn te kunnen toveren.
Een aanwijsstok hoeven we in deze omgeving natuurlijk helemaal niet te verwachten. Toch wil de spreker een zeker facet op het doek nader aanduiden. Had hij dat maar niet gedaan...
In het duister stapt hij vanachter zijn muziekstandaard op het projectiedoek af. Het gebied dat hij nu betreedt, had hij beter in gunstiger lichtomstandigheden in zich op kunnen nemen. Dan had hij kunnen zien dat vóór het projectiedoek een opstapje van drie treden staat. Maar dat heeft hij niet gedaan.
In de verwachting het beeld aan te raken op de plek waar hij aandacht voor vraagt, struikelt hij over de eerste trede. Hij slaat voorover, grijpt zich aan het doek vast en verdwijnt met doek en al achter de gordijnen van het toneel die weer netjes achter hem dichtgaan.
Na een korte vloek is het even stil. Waarschijnlijk overweegt hij om daar te blijven liggen. Ook de zaal is nu muisstil in afwachting van wat gebeuren gaat. Even is er niets te zien dan een onduidelijk beeld op de nog bewegende gordijnen. De koeling van de projector lijkt nu nog harder te klinken.
Dan komt er beweging. Bijna surrealistisch beschenen door het onderwerp komt de spreker met een verlegen glimlach weer in beeld. Hij stelt het projectiedoek provisorisch op en hervat vanuit zijn nieuwe positie de poging van zo-even. Van de schrik druk ik per ongeluk op het knopje van de volgende dia waarop niets valt aan te wijzen. Ik corrigeer het snel.
Al met al vertoon ik maar drie dia's spiegelbeeldig, één op zijn kant en één op zijn kop. Het blijkt overigens verder een prima voordracht.
We drinken koffie in de televisieruimte van het verzorgingstehuis. Hier is op een groot beeldscherm een voetbalwedstrijd aan de gang. Een gemengd gezelschap van jongeren en ouderen is matig enthousiast met ons bezoek. We blijken behoorlijk in de weg te staan. Twee zeer ouden van dagen nemen bij het koffieschenken alle tijd voor een persoonlijke bediening. De petitfours - vanwege het feestelijke tintje van het symposium - wachten ongeduldig in dozen en worden zoals het hoort op plateaus rustig uitgeserveerd.
De pauze duurt lang; erg lang.De laatste spreker en de aangekondigde discussie duren beduidend korter. De eerste vraag uit het publiek is nog maar net gesteld of uit de intercom klinkt, dwars door het antwoord van het forumlid heen, luid: 'Het gebouw gaat binnen enkele ogenblikken dicht. Wilt u de lichten uitdoen en de deuren sluiten als u vertrekt?'.
Kordaat ingrijpen van een bestuurslid kan voorkomen dat wij in het pikkedonker deze toch wel enerverende lezing over de toekomst van de regio Haaglanden voortijdig moeten beëindigen. Tijd voor een drankje ter afsluiting is er niet meer. Geen mens spreekt over de grote verdwijntruc van de spreker. Na enige plichtplegingen gaat ieder zijn weg. Het was een perfecte avond.
Ik kom hem bij sommige gelegenheden nog wel eens tegen. En dan kijkt hij naar mij alsof hij over het voorval spreken wil. Ik vind echter dat hij er dan zelf maar over moet beginnen...
Of zal ik het mij maar inbeelden?
Niek
|start|nu|de wijk in|top 5|internet|kunst|idee|specials|columns|vind|
Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ...
Hagaz!ne: altijd wat nieuws!
