|start|nu|de wijk in|top 5|internet|kunst|idee|specials|columns|vind| Niek's COLUMN Macht Mijn akela ruikt naar ziekenhuis en heeft een snor. Dat klopt ook wel – die lucht bedoel ik - want als ze ’s woensdagsmiddags naar haar Pahepiahorde in de Helmerstraat fietst, komt ze rechtstreeks uit het ziekenhuislaboratorium waar ze naar alle waarschijnlijkheid de meest vreselijke onderzoeken verricht. En dat van die snor daar kom ik achter als ik op 10-jarige leeftijd vind dat ik te oud word voor de welpen en opzeg.  Die mededeling brengt thuis een soort paniek teweeg. We zijn met vier jongens en één meisje nu niet direct een handelbaar clubje voor mijn moeder. Slim als zij was stopte zij ons op de welpen, verkenners of kabouters. Dan heeft zij tenminste de woensdagmiddag de handen vrij. Dus als zij verneemt dat ik een punt achter ‘de welpen’ heb gezet, reageert zij daar niet meteen op, maar belt heel strategisch als ik er niet ben de akela op met de mededeling dat dit niet de bedoeling is en dat zij mij maar even moet toespreken.  Dat doet de akela met zoveel liefde en zo dicht bij dat ik de snorrenstoppels bijna kan voelen.  Ik speel veel liever buiten met mijn vriendjes of knutsel aan mijn uitvindingen. Maar zij kan echt niet zonder mij en tot huilens toe – van mijn kant – stem ik erin toe opnieuw in het land der welpen in te treden. Jalahieieiiiiiiii (de strijdkreet der Pahepianen) …  Na vier jaar welp te zijn heb ik de insignes koken, knopen leggen, lasso werpen (!), naaien, spoorzoeken en nog meer, glansrijk verdiend. En op mijn groene mouw prijken trots onder het door mijn moeder vast gestikte naambandje ‘Pahepiahorde’ een keur aan rode insignes. En onder al die insignes een gele band die staat voor ‘helper’.  Je hebt in volgorde van leiderschap voor de welpen, helpers, gidsen en een grijsbroer. En ik kan het ook na vier jaar maar niet hoger schoppen dan helper. Ik hield het ook daarom voor gezien, dacht ik, tot de confrontatie met de leiding en het dringende verzoek te blijven. Als ik niet naar mijn vriendjes kan dan moeten de vriendjes maar naar mij komen, bedenk ik. En zo doet Keesje Schilder zijn intrede in de Pahepiahorde. Binnen no time tovert Keesje veel meer insignes en strepen op zijn arm dan ik in al die vier jaar. En Keesje streeft mij voorbij als gids en wordt tenslotte grijsbroer.  En zo is het eigenlijk ook altijd gegaan in mijn verdere leven. Ik zie om mij heen in de maatschappij allerlei figuren met hun ogen knipperen en zij hebben er weer een benoeming bij. Politieke kleur, lik- of trapvermogen, ik weet niet waar het aan ligt maar zeker niet aan de geboden kwaliteit.  Daar kan ik de komende tijd, als ik ‘voor mezelf’ begin, alle aandacht aan besteden …   Niek |start|nu|de wijk in|top 5|internet|kunst|idee|specials|columns|vind| Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ... Hagaz!ne: altijd wat nieuws! gratis bijblijven?