|home|nu|de wijk in|top 5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Hagaz!ne column NS Vanuit de coupé zie ik een treinmachinist blijmoedig met de tas over de schouder enkele collega's groeten. Zijn dag zit erop. We staan op station Voorburg. Via de intercom klinkt een dienstmededeling. 'Deze trein wacht op een machinist. Deze zal over enkele minuten op spoor twee aankomen.' Even dringt het niet goed tot me door. Maar een fractie later komt deze kennisgeving keihard aan! De treinmachinist die ik zojuist fluitend voorbij zag komen, is onze treinmachinist! Evenals ik zal hij in Utrecht of nog daarvoor oponthoud hebben gehad door een stroomstoring. Ook hij zal later thuiskomen dan hij aanvankelijk verwachtte. Of probeert hij dat nu goed te maken door vroegtijdig uit te stappen en de trein, de trein te laten? In Utrecht begon het al. Als onervaren treinreiziger, maar gemotiveerd om een bijdrage te leveren aan het milieu, verbaas ik mij deze dag keer op keer. De Nederlandse Spoorwegen hebben een ijzeren discipline weten op te leggen aan haar reizigers. Een mededeling als: 'Hier volgt een dienstmededeling. De trein van zestien uur dertig richting Den Haag is vertraagd. Zodra de oorzaak bekend is, volgt een mededeling', blijkt normaal. Mijn geduldig wachtende medepassagiers lijken nauwelijks verrast. Men leest of praat door of blijft glazig in de verte staren. Dit is de normale gang van zaken op een station van de NS. Dat mijn vermoeden juist en zeker niet nieuw is, zie ik aan het informatiesysteem. De vernuftig omslaande tekstflapjes, veilig ondergebracht achter plexiglas en voor de zekerheid op onbereikbare hoogte opgehangen, kennen ook de standaardtekst 'vertraagd'. Met de opzet van het systeem en de dienstregeling is daar dus al rekening mee gehouden! Meewarig zie ik toe hoe buiten het  station elke paar minuten passagiers in bussen stappen, in taxi's en zelfs in gewone auto's ... 'Hier volgt een dienstmededeling. De trein van zestien uur dertig, richting Den Haag is door een stroomstoring vertraagd. De nieuwe aankomsttijd is onbekend. Zodra deze bekend is volgt een dienstmededeling ...' Drie berichten en 20 minuten verder verneem ik in volgorde: de tijdsduur van de vertraging, de nieuwe aankomsttijd en het nieuwe perronnummer waarop ons vervoer blijkbaar stiekem is binnengelopen. Maar het is er! De meute die met het verstrijken van de minuten is gegroeid tot werkelijk Pakistaanse omvang, verplaatst zich na het horen van deze laatste informatie als één golvende mensenzee naar het uitverkoren perron. Honderden mensen verdringen zich op  rol- en gewone trappen, ingeklemd tussen reisgenoten, naar de trein richting Den Haag. De rails van het perron zoals aangeduid op de gele dienstregelingborden blijft opvallend leeg. Ik dein mee van links naar rechts en houdt angstvallig het bordje Den Haag in de gaten. Ik krijg een staanplaats in de eerste klas aangeboden. Even lijkt het alsof de trein in beweging komt. Dan valt hij weer stil; een 'koppeling' weet een ervaren reiziger mij geruststellend mee te delen. M'n gemoedstoestand moet van mijn gezicht te lezen zijn.  Vanochtend zei ik het nog tegen mijn vrouw: 'Ik ga nu eens lekker met de trein. Ik moet wel wat vroeger opstaan, maar dat heb ik er wel voor over. Dan kan ik nog even met m'n laptopje wat doen in een stiltecoupé'.  Zodra ik me in mijn stoel had genesteld nam ik haar (of hem? Nee, haar klinkt leuker!) op mijn schoot. Waar je altijd aan moet denken als je een schootcomputer hebt, is dat zij regelmatig moet worden opgeladen. Ook als je haar niet gebruikt..! Precies, er was zelfs geen piepje te horen toen ik haar wilde opstarten. Gelukkig zat ik toen alleen ... Nu is zij opgeladen, maar of het ervan komt ..? We rijden ... Heel even maar ... tot op het emplacement. Daar valt zelfs het licht uit. Ik vermoed dat dit een vorm van klantenbinding is van NS. Vanaf deze positie durft niemand meer te besluiten om een ander soort vervoer te kiezen. Slim bedacht, maar of het werkt? Na vijf minuten al en enige geruststellende berichten van mijn begrijpende medepassagier gaat het licht aan en rijden we: terug wel te verstaan! Dat blijkt zo te horen. Met een grote boog gaan we toch weer de richting op die ik al zolang wil; richting Den Haag. En daar sta ik dan eerste klas.  Het was een prachtige dag. Geen vorst, geen sneeuw, geen wind en geen regen. Gewoon een klaarheldere dag. Zojuist zag ik de treinmachinist huiswaarts langslopen. Hij woont waarschijnlijk in Voorburg. Ik woon in Den Haag. Nog geen minuut rijden. Maar ik ben er voorlopig nog niet en met mij velen. Wij wachten op een treinmachinist. De mededeling was dat onze nieuwe machinist op het tegenoverliggende spoor zal aankomen. Daar schoot net op volle snelheid met donderend geraas een collega voorbij. Ze zouden ons toch niet vergeten? Zal het ooit wat worden met de NS?  Niek |home|nu|de wijk in|top 5|internet|kunst|idee|specials|columns|zoek| Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ... Hagaz!ne: altijd wat nieuws! gratis bijblijven?