|start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind| Niek's COLUMN Sjimmie Keer op keer valt de blonde Bouvier mij aan, nadat hij mij eerst op de grond heeft geworpen. Hij weet van geen ophouden. Een pijp van mijn trainingsbroek is inmiddels gescheurd. Ik sta vlug weer op en probeer mij met mijn blote handen en hard geschreeuw te verdedigen. Zijn baas komt moeizaam ploegend door het zand Sjimmie tot de orde roepen. Sjimmie legt dat echter uit als ondersteuning in zijn aanvallen. Hij begint zo mogelijk nog enthousiaster op mij in te bijten. De eigenaar is inmiddels luid vloekend onderuitgegaan en weet mij vanaf zijn halfzittende positie te vertellen dat hij hartpatiënt is en moet uitkijken dat hij zich niet teveel inspant. Het schuim staat hem inmiddels op de lippen. Nu heb ik er ook nog een hartpatiënt bij.  Dat ik hem overeind wil helpen, ziet Sjimmie als een aanval van mijn kant. Na veel gevloek en gegraai lukt het de eigenaar vanuit zijn benarde positie een vinger achter zijn halsketting te krijgen. En terwijl hij met zijn arm meebeweegt met het wild springende en bijtende dier, probeert hij met zijn andere hand het touw aan de halsketting vast te maken. Na verschillende pogingen lukt dat ook. Maar het touw wordt met groot gemak door zijn hand heen getrokken en Sjimmie is weer vrij.  Ik moet nu wel heel strategisch te werk gaan. Met alle agressie die ik in mij heb, neem ik een dreigende houding aan. Ik bal mijn vuisten en schreeuw zo hard ik kan: 'Aaahhff!!!’ Af, dus. Als hij mij nu gaat bijten, sla ik hem neer. Dat schijnt hij te begrijpen. Hij neemt afstand maar blijft hard blaffen. Hij laat zijn tanden zien en om mij heen springen, zoekend naar een moment dat hij weer kan bijten. In diezelfde dreigende houding schuifel ik luid schreeuwend, achteruit het strand af. Ik kan het niet nalaten om toch nog naar de op het strand zittende eigenaar te schreeuwen dat ik hem aansprakelijk stel. Al ben ik meer bezig met zijn lichamelijke gezondheid dan met mijn verwondingen en gescheurde trainingspak. Op het midden van het parkeerterrein aan het einde van de Houtrustweg zie ik een bestelauto met een autotelefoon. Gelukkig zit er iemand in, zijn brood op te eten. De politie is gauw gebeld en op de hoogte gesteld van de situatie. Een man met hartklachten, een agressieve hond, een gewonde jogger. Er zou direct iemand komen. Aan de monteur vraag ik of hij nog even wil wachten, omdat ik inmiddels Sjimmie weer zie aan komen rennen. In geval van nood kan ik dan bij hem in de wagen klimmen. Een rijdende auto is nu het doelwit. Sjimmie weet het voor elkaar te krijgen dat de auto stopt. De mensen erin kijken angstig naar buiten. Die gaan vandaag het strand niet op. En een andere auto is het volgende slachtoffer. Sjimmie’s baasje is inmiddels weer op de been en komt hijgend aanlopen. Hij vertelt mij dat hij niet verzekerd is. Hij is nog geen jaar geleden met hartklachten in het ziekenhuis opgenomen. Onlangs is hij bovendien zijn baan kwijtgeraakt. Een week geleden had Sjimmie ook al een fietser van zijn rijwiel gehaald. Dat heeft hem ook al geld gekost. Sjimmie had hij drie weken terug uit het asiel gehaald om zijn tijd een beetje op te vullen... Op de politie blijf ik niet meer wachten. De monteur biedt mij aan me naar de EHBO van het Rode Kruis Ziekenhuis te brengen. Daar worden mijn wonden ontsmet en krijg ik in beide benen tetanusinjecties en een antibioticarecept. De rekening wordt me nagezonden. Tot mijn verbazing trof ik weken later in de Posthoorn een foto van Sjimmie aan met een oproep voor een nieuw baasje.  'Een vervelende gewoonte' noemde het Haags Dierencentrum het, dat Sjimmie achter joggers aanrent.  Niek |start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind| Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ... Hagaz!ne: altijd wat nieuws! gratis bijblijven?