|start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind| Niek's COLUMN Soap (2) Wat vooraf ging (Soap1). Zolang ik mijn vorige huis niet verkoop (ik kocht iets te enthousiast al een ander huis), ben ik genoodzaakt de boel te verhuren. Dat betekent maandelijks nieuwe problemen en minimaal elk kwartaal nieuwe huurders. Het theatrale echtpaar met de man als mogelijke koper is van het toneel verdwenen. De beloofde koop ging niet door; meneer verhuisde onverwachts met meenemen van de stoffering. Pim volgt hem op. Maar ook hij vertrekt. Hij gaat trouwen en gaat ergens anders wonen. Pim stelt Maurice voor als een waardige nieuwe huurder. Feitelijk hoeft Maurice niet meer te werken. Hij is 'binnen', volgens Pim. Samen komen zij zijn laatste huur betalen. Een confrontatie van de eerste orde, want ik kies mijn huurders liever zelf. Nu moet ik meteen beslissen, terwijl de betrokkene erbij staat. Daar heb ik zo’n hekel aan. Het hoofd van Maurice past helemaal niet bij de prachtige achternaam Bonduelle de Collignon. Dat flitst meteen door me heen. Wat ik met mooie, liefst dubbele namen heb, weet ik niet, maar ik ben er gevoelig voor. Het opent deuren bij mij. Maurice Bonduelle de Collignon is bijna eigenaar van het offshore bedrijf van z'n vader. Dat klinkt als een degelijke basis voor de maandelijkse huur. Aan dat gezicht zal ik waarschijnlijk nog wel wennen, denk ik en ik realiseer me tegelijk dat ik nu ook niet hoef te adverteren. Na enige gegevens te hebben genoteerd - altijd het adres en telefoonnummer van het ouderlijk huis - ga ik akkoord. De eerste huur betaalt hij enige dagen te laat en hij eist bovendien een kwitantie. Ik houd hem buiten, voor de deur. Zijn gezicht staat me nu niet alleen niet meer aan, het is nog smerig ook. Hij lijkt zo onder een auto vandaan te komen. Zo zal hij als huurder natuurlijk nooit wennen. Zijn gescheurde T-shirt, dat ooit wit was, vertoont verse vegen zwarte smeer; een dessin dat naadloos overloopt op de persoon zelf. Net een terrorist. Deze uitmonstering zet zijn eis kracht bij. Tegen de afspraak in geef ik hem een kwitantie met een uiterst vage omschrijving, om belastingfraude te voorkomen. Daar zit ik de komende maanden dus mooi aan vast. De maand erop hoor of zie ik helemaal niemand. Na een week ga ik maar eens kijken. Ik bel aan en er doet een jonge vrouw open. Onopgemaakt, met verwarde haren en in een vale ochtendjas vraagt ze: 'Wie ben je?' Als ik dat uitleg en vraag of Maurice thuis is, antwoordt ze: 'Maurice? Die woont hier niet. Ik woon hier en ik huur het van Maurice'. Als ik vervolgens uitleg dat ik de wettelijke eigenaar ben, dat ik dat eventueel met mijn koopakte wel wil aantonen en ik de reden van mijn komst vertel, zegt ze: 'Maurice is de eigenaar van dit huis en ik heb hem de huur al betaald'.  Omdat er niets anders op zit, vervolg ik vriendelijk doch beslist: 'Ik ga niet eerder weg voordat ik mijn huur heb!' Met deze woorden overtuig ik haar en ik mag achter haar aan m'n eigen appartement binnen. Eigenlijk is ze vandaag thuis omdat ze ziek is. Of ik er bezwaar tegen heb dat ze hier blijft wonen. Daar heb ik geen problemen mee. Aan Maurice heb ik geen boodschap meer en zij heeft ook al een hele tijd niets van hem gehoord.  Ze heeft vast werk en verdient genoeg om de huur te kunnen betalen. Ze werkt 's nachts achter de bar in een disco. Als ik de naam van haar werkgever vraag - je weet immers nooit - zegt ze dat die toch niet zal zeggen dat zij daar werkt, 'in verband met de belasting en zo'. Dat kan ik wel weer begrijpen, maar toch?!? Ja, op zoveel huur in een maand heeft ze natuurlijk niet gerekend. Het bedrag dat ze Maurice betaalde, is nog hoger dan dat ik ervoor vraag. Ze vond het al zo gek die hoge huur. En nu moet ze ook nog eens aan mij betalen. Ik kan nu tweehonderd gulden krijgen en donderdag de rest. Met die belofte verlaat ik het pand. Donderdag is er niemand thuis. Sterker nog de deur staat op een kier en het hele huis is leeggehaald. De eiken deur is geforceerd en is onherstelbaar beschadigd. Ik loop alle kamers door en vind niets dat mijn aanwezigheid nog langer noodzakelijk acht. Meubels, vloerbedekking zelfs het fornuis en de schilderijen zijn weg. Woest ben ik. Nam de vorige huurder alleen de stoffering mee; deze laat gewoon echt niets meer achter.  Met de meegebrachte huissleutel kan ik de deur nog op het nachtslot draaien.  Het adres van het ouderlijk huis van Bonduelle de Collignon komt nu mooi van pas. (Wordt vervolgd.) Niek |start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind| Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ... Hagaz!ne: altijd wat nieuws! gratis bijblijven?