|start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind| Niek's COLUMN Soap (3) Wat vooraf ging (soap 1 en 2). Zolang ik mijn vorige huis niet verkoop (ik kocht iets te enthousiast al een ander huis), ben ik genoodzaakt de boel te verhuren. Dat betekent maandelijks nieuwe problemen en minimaal jaarlijks nieuwe huurders. De laatste vertrok met meenemen van stoffering en meubels zonder een bericht achter te laten. Ik ga verhaal halen bij de ouders van de huurder. Meneer Bonduelle de Collignon kijkt televisie als ik binnenkom. In een chique ochtendjas met gedraaid koord afgezet, zit hij als het ware midden in een soap. Ik val met de deur in huis. Ik denk aan mijn geld dat de hypotheekbank elke maand precies op tijd wenst te ontvangen. Hij denkt daar anders over.  Zonder op te kijken zegt hij op dreigende toon: 'Ik zit televisie te kijken!' Dat is alles. Geen goede avond, of waarmee kan ik je helpen, nee: 'Ik zit televisie te kijken'. Alsof dat reden genoeg voor mij is om mijn betoog te staken, dat naar mate de avond vordert duidelijk in toonhoogte toeneemt.  Ik barst bijna, maar bedenk me dat hij misschien toch voor een snelle oplossing van mijn probleem kan zorgen. Ik leg me er bij neer en probeer mevrouw alvast over het gebeuren te informeren. Of dat voor meneer wat zachter kon!!! Geef hem maar een bakkie koffie! Een eeuw later klinkt de herkenningstune en het geluid wordt zacht gezet.  'Hou je ook zo van die series?, zegt meneer op flemende toon. Ik beschouw dat als een retorische vraag en hij vervolgt: 'Vertel eens, wat is er precies aan de hand?' Ik vertel het hem zo kort en indringend mogelijk. 'Mijn zoon voldoet niet aan z'n verplichtingen?', vraagt hij volkomen verrast. Het moet nieuw voor hem zijn of hij kan uitstekend acteren. En hij vervolgt: 'Wacht maar, ik bel wel effe'. Uit zijn geheugen kiest hij een nummer en zegt na enige tijd tegen iemand aan de andere kant van de lijn: 'Zeg jij zoekt toch woonruimte? Ik heb hier iets moois voor je'. En met de hand op de hoorn: 'Hoe groot is het?' Verbouwereerd antwoord ik hem. Ook op de vraag: 'Is het leeg?' kan ik hem maar al te goed antwoorden. 'Maandag, dat is prima', hoor ik hem nog zeggen, waarna hij de verbinding verbreekt. Mijn ogen moeten bijna uit hun kassen puilen wanneer hij zegt: 'Laat dat nou voortaan maar aan mij over. Ik zorg wel dat dat pandje wordt verhuurd. Je hoeft hier alleen maar maandelijks je geld op te komen halen. Dat is toch mooi? Nu heb ik natuurlijk nog geen geld, maar dat kan je donderdag komen halen’. Ik weet niet hoe ik het heb. Ik ben ineens de regie over mijn eigen huis kwijt. Aan de ene kant ben ik van een hoop sores af, maar aan de andere kant denk ik, het is toch mijn huis? Hoe heeft dat kunnen gebeuren, terwijl ik er toch zelf bij ben. Enfin, donderdag afwachten maar. Hij komt die avond pas laat thuis, hoor ik van zijn vrouw, als ik om halfnegen voor de deur sta. Ik bel hem nog wel, zeg ik tegen haar en keer weer moedeloos naar huis terug. Om elf uur bel ik hem op en vraag hoe het met de huur zit. Of ik daar zo'n haast mee heb, is het antwoord, het is toch nog geen twaalf uur? Zo vader zo zoon, denk ik meteen. Die envelop komt heus wel, even geduld nog.  Na drie vergeefse bezoekjes – het is inmiddels de helft van de maand - krijg ik van zijn vrouw te horen dat ik de envelop met de huur bij de sigarenboer op de hoek moet halen!?! Het moet toch niet gekker worden. De sigarenboer blijkt penningmeester van een ijshockeyclub te zijn en hij weet mij te vertellen dat er - sinds die maandag van het telefoontje - er vijf Canadese ijshockeyers in mijn keurig netjes verbouwde appartement zitten!?!    (Wordt vervolgd) Niek |start|nu|wijk|top 5|internet|agenda|kunst|idee|specials|columns|vind| Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ... Hagaz!ne: altijd wat nieuws! gratis bijblijven?