Niek's Trudy
COLUMN'Zeg Niek, ik mag toch Niek zeggen hè?', zegt Trudy als ik haar voor het eerst opbel voor een afspraak om kennis te maken. Ik heb haar nummer doorgekregen van de Unie van Vrijwilligers waarvoor ik mij heb opgegeven. 'Het komt me nu even niet zo goed uit Niek. Vind je het goed dat ik je om een uur of een terugbel? Mag ik je telefoonnummer?' Ik geef het haar en zondig daarmee meteen al tegen een van de wetten van de UVV: nooit je telefoonummer afgeven want voordat je het weet word je geterroriseerd.
Trudy is een van de opties die mij werd aangeboden als eenzaam iemand die uit haar isolement gehaald wil worden. Haar vorige contact heeft het bijltje erbij neergelegd. De reden werd me niet verteld. Ik vraag haar of ik mijn atb binnen kan zetten als ik kom en dat is geen bezwaar. 'Daar moeten die oudjes maar tegen kunnen', zegt ze.
Donderdag is de dag dat we elkaar voor het eerst zullen ontmoeten. Donderdag is ook een van de zeldzame dagen sinds jaren dat er een enorm pak sneeuw is gevallen. En met mijn atb is dat een uitgelezen kans om mijn sneeuwvaardigheid uit te testen. Een kwartier door de sneeuw worstelen maakt van mijn atb een behoorlijk sneeuwmonster. Er zit zoveel sneeuw aan mijn wielen dat het lijkt alsof ik dichte velgen heb als ik 'in Bohemen Rechts' aanbel bij de bejaardenflat.
Vrijwel meteen hoor ik de zoemer van de deuropener. Maar beloofd is beloofd en ik zet mijn snowbike in de hal van de bejaardenflat. De eerste druppels vallen al op de leistenen vloer. Ik loop naar de tweede etage waar Trudy woont en hier staat de deur al op een kier. 'Kom binnen Niek', zegt een rijzige vrouw van achter haar looprek. Daar staat Trudy; voormalig hoofd van een lagere school hier in de buurt. Ze is 85 jaar en heeft onlangs een nieuwe knie aangeschaft en revalideert. Ze vertelt dat haar vorige vrijwilliger er zonder opgave van redenen er de brui aan heeft gegeven. 'En nu zit ik zonder boodschappen en het is wel de bedoeling dat jij die voor mij gaat doen.' Ik boodschappen doen? Als ik ergens een broertje dood aan heb, is dat wel aan boodschappen doen. Maar ja, om haar uit de brand te helpen wil ik het wel deze keer voor haar doen.
Wat ik anders dacht te komen doen? Ik dacht iemand met mijn gezelschap uit zijn isolement te halen. Maar dat heeft Trudy helemaal niet nodig. Ze moest in haar agenda kijken wanneer ze 'me hebben kon'. Dat vond ik al vreemd. En nu vertelt ze me doodleuk dat ze met mij in haar auto naar Kijkduin wil, het liefst vandaag nog. Dat was (gelukkig) absoluut onmogelijk met deze sneeuwbende, vertel ik haar. En wil ze dan het looprek mee in de auto nemen? Nee, natuurlijk niet; gewoon aan mijn arm de terrasjes op en een kopje thee drinken met een gebakje en zo. Maar dat hoef ik niet te betalen hoor. Jij rijdt toch ook met een 'automaat'? En dan weer eens naar Scheveningen naar Simonis. Die ken ik toch wel, waar je zo'n lekker tongetje kan eten ...
Ik maak haar duidelijk dat ik beslist niet haar boodschappen ga doen in de toekomst. Wat ze nu nodig heeft, wil ik wel voor haar halen. Dan praten we daarna wel verder. En omdat ik langs Maison Kelder kom mag ik tegelijk twee hazelnootgebakjes meenemen. Ik houd toch wel van hazelnootgebak? Ze heeft al een briefje klaar met de meest noodzakelijke boodschappen die me stuk voor stuk worden uitgelegd: kleur van de verpakking, merknaam, type, Gourmetsmaak voor de poes, soort brood, soort melk, diepvriesgroente en wat ik beslist niet moet kopen etc. Van de weeromstuit vergeet ik dat briefje ook nog mee te nemen. Maar ze heeft alles zo precies uitgelegd dat ik maar één ding vergeet en maar één ding koop wat ze me nog zo gezegd had niet te kopen. En terwijl ik het hazelnootgebakje opeet, zegt ze dat ze helemaal niet tevreden is over de gang van zaken. Daar kan ik het op het gebakje na, helemaal mee eens zijn.
Nu zit ze zonder boodschappenhaler en ook haar uitstapjes ziet zij in gevaar komen. Ze besluit: 'Ik bel de UVV op'. En voordat ik het weet heeft ze die aan de lijn. 'Ik zit hier met Niek en we zijn helemaal niet zo tevreden met elkaar. Wat gaan we daaraan doen?' Ik weet niet hoe ik moet kijken. Maar laat dat maar aan Trudy over. Ze zegt: 'Ik zal hem zelf wel even geven'. Dan zit ik opeens met onze coördinator aan de telefoon die mij vraagt: 'Ik weet nu niet meer wat ze precies wil. Zullen we volgende week maar weer even contact hebben?'. 'Dat lijkt me een uitstekend idee', zeg ik hem. Ik zeg Trudy gedag en wens haar alle sterkte. Mijn atb is weer helemaal sneeuwvrij. En als ik mijn coördinator een week later spreek, blijkt mijn leven toch drukker te zijn geworden en dat ik op dit moment eigenlijk geen tijd heb voor vrijwilligerswerk.
Of het goed is om het een half jaartje op te schuiven ...
Niek
|start|nu|wijk|art|gadgets|specials|column|vind| Kritisch Haags, kunst, uitgaan, internet ...
Hagaz!ne: altijd wat nieuws!
