Voorhout
'Mooi hè?',
zeg ik tegen de chique dame die een paar meter van mij vandaan stil staat.
Zij bewondert net als ik de beroemde krokusjes op het Lange Voorhout. De
late middagzon bestraalt de voornamelijk paars/witte hoofdrolspelers van
menig prentbriefkaart.
'Prachtig is het. Ik kan
daar zo van genieten', antwoordt zij. Eigenlijk dacht ik dat zij niet
zou reageren op mijn vraag. Standsverschil verwachtte ik. Maar ik praat
echt met iedereen over van alles en nog wat. Dus nu over de krokusjes.
Maar ook over het autovrije Voorhout.
'Je zou hier wonen en
een auto hebben. Dan mag je hem voor negentienhonderd euro per jaar in
de garage van het ministerie van Financiën zetten'.
'Belachelijk. Die garage
staat toch 's avonds leeg?'
'Tja en in het weekend
ook', antwoord ik.
'Waarom rekenen ze daar
dan geld voor? En uitgerekend het ministerie van Financiën?'
'Onbegrijpelijk. Dat vind
ik ook. Ik probeer hier een plaatje te schieten voor een wenskaart van
De Vrienden van Den Haag. Het licht is hier nu optimaal. En zonder auto's
is het bijna middeleeuws.'
'Maar ze kunnen het natuurlijk
ook overdrijven. Dat schelpenpad bijvoorbeeld. Oudere mensen liepen veel
lekkerder over het asfalt dat er lag dan al die korrels en dat gruis. Als
ze echt alles willen terugbrengen naar vroeger dan moeten ze ook de paarden
en de koetsjes weer invoeren. Maar het is hier geen prentbriefkaart. Hier
wordt gewoond en gewerkt. Amabassades, notarissen, banken die moeten hun
bezoek toch kunnen ontvangen?'
'Inderdaad. Misschien
moeten ze de auto's alleen maar weren gedurende de periode dat de krokussen
bloeien. En daarna weer gewoon aan het werk in de 21ste eeuw.'
Niek
reacties
